Japonia jest krajem liczącym sobie 127 290 000 mieszkańców. W tym około 0,6 % osobników narodowości innej, niż azjatycka. Jednak, pomimo takiego zagęszczenia ludności możliwa jest izolacja jednostki. Ciekawostką o Japonii jest, że dane zjawisko nie polega na ścisłym wykluczeniu ze społeczeństwa. Przejawia się ograniczeniem kontaktu fizycznego, choć ma inny wymiar w stosunku do cudzoziemców. Czym zatem jest ów izolacja?
Japonia wobec Japończyków
W tłoku ulicznym wielkich aglomeracji rzadko zdarza się, by dochodziło do długotrwałego kontaktu fizycznego. Wyjątkiem jest komunikacja publiczna, w której dany kontakt jest niemożliwy do uniknięcia. Marcin Bruczkowski, autor „Bezsenności w Tokio”, nazywa pewnego razu społeczeństwo japońskie „społeczeństwem czułkowym” przez wzgląd na umiejętność poruszania się bez dotykania mijanych ludzi. Japończycy posiadają tę niesamowitą umiejętność i wśród gęstego tłumu są w sanie przejść bez stykania się z jakimkolwiek innym ciałem. Kontakt fizyczny jest również maksymalnie ograniczony podczas powitań i pierwszych spotkań, kiedy to osobnicy wymieniają ukłony. W przeciwieństwie do uścisku dłoni, odpowiedni ukłon stanowi oznakę szacunku wobec drugiej osoby. Obecnie jednak, szczególnie wobec cudzoziemców, dopuszcza się powitanie poprzez podanie ręki.
Jednak na tym kreatywność zdystansowanych i ceniących sobie przestrzeń prywatną Japończyków się nie kończy, bowiem wynalazkiem ostatnich lat jest pociąg złożony z kapsuł. Każdy podróżujący ma własną, małą komorę z zaścielonym łóżkiem i sprzętem elektronicznym – odtwarzacz muzyki oraz telewizor. Obecnie na terenie Kraju Kwitnącej Wiśni funkcjonują ośrodki zwane „hotelami kapsułkowymi„. Zasada jest identyczna, co w przypadku wyżej wspomnianego pociągu – każdy odwiedzający otrzymuje swoją małą przestrzeń. Kapsuły przypominają miniatury pokoi, mających kształt prostokątny bądź kwadratowy. Należy wspomnieć, że ww wszystkich komorach jest źródło światła, sprzęt elektroniczny oraz pościel.
Japonia wobec Gaijinów
Zjawisko izolacji ma się nieco inaczej w przypadku cudzoziemców. Faktem jest, iż obcokrajowcy nie będą w stanie nigdy w pełni zasymilować się z japońskim społeczeństwem. Wynika to z głębokich różnic w mentalności cudzoziemców oraz kulturowych. Japonia była krajem hermetycznym do XVII wieku. Została zniewolona przez wpływy Amerykanów po przegranej wojnie na Pacyfiku w roku 1945. Historia, w której Japonia wielokrotnie narażona była na szwank ze strony innych nacji, wywołała zjawisko nieufności i lęku przed obcokrajowcami.
Obecnie szczególnym powodem zdystansowania wobec cudzoziemców jest bariera językowa. Język angielski stoi na niskim poziomie w Kraju Kwitnącej Wiśni, a nieśmiali Japończycy niechętnie posługują się obcym dialektem. Przedstawiciele Wysp Japońskich obawiają się, że nieobeznani cudzoziemcy zbrukają ogólnie przyjęte zasady zachowania. Stąd wynika zainteresowanie podczas używania pałeczek przez Gaijinów. Z powodu bariery językowej Japończycy starają się unikać obcokrajowców na ulicach. Wynika to z obawy, iż zostaną zapytani o drogę lub poproszeni o pomoc, co wymagało będzie posługiwania się językiem angielskim. Pomimo wzrostu tolerancji i chęci nawiązywania kontaktów z cudzoziemcami wśród młodszych pokoleń społeczeństwa, Gaijini wciąż nie mają często wstępu do niektórych miejsc. Marcin Bruczkowski w swoim pamiętniku z podróży wskazuje przykłady tegoż zjawiska, gdy cudzoziemca nie wpuszczony do love hotelu, restauracji, bądź też grzecznie odmawia się mu ofert posiadłości w biurze ogłoszeń mieszkaniowych. Jednak niechęć wynika nie z wrogości, lecz z lęku o niezachowanie etykiety przez danego cudzoziemca.
